Ελληνικo Πολιτιστικo Κεντρο Σαολιν
希腊嵩山少林寺文化中心

Στην ιστορία του βουδισμού, η περίοδος δυναστειών Βορρά και Νότου [Κιν.: Nánběicháo 南北朝 | 420 ～ 589 K.E. ] καλείται “Η Εποχή της βουδιστικής μελέτης” [Κιν.: shíjiān de Fójiàoyánjiū 时间的佛教研究] ή “Η περίοδος της διάδοσης του βουδισμού” [Κιν.: Fójiào de chuánbōshíjiān 佛教 的传播时间]. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ξεκίνησε μια πραγματικά μεγάλου μεγέθους προσπάθεια για τη μεταφορά και μετάφραση των Βουδικών σανσκριτικών κειμένων στη Κινεζική. Πολλοί μεταφραστές-μοναχοί εμφανίστηκαν κάνοντας μεγάλα ταξίδια αρκετών μηνών από την Ινδία την Περσία και το Αφγανιστάν προς την Κίνα και πολλά ιερά κείμενα μεταφράστηκαν και διανεμήθηκαν σε όλα τα μοναστήρια, ενώ Βουδικά σχολεία καθιερώθηκαν βάσει των ιδιαιτεροτήτων των Ιερών αυτών Κειμένων.

Στο νεοϊδρυθέν Μοναστήρι Σαολίν από τον αυτοκράτορα Σιάο Ουέν Ντι [Κιν.: xiàowéndì 孝文帝 | 467 ～ 499 Κ.Ε.] το 495 Κ.Ε. υπήρχε ο Δάσκαλος Μπατουό [Κιν.: bátuó 跋陀] ή Φοτουό Σαν Ντουό [Κιν.: Fútuóshànduō 伏陀扇多 / σανσκ.: Buddhaśānti], ο 1ος Ηγούμενος [Κιν.: dìyīgèzhǔchí 第一个主持], όπως αναφέρει ο λόγιος ιστορικός, Ουέϊ Σου [Κιν.: Wèishōu 魏收 | 506 ～ 572 Κ.Ε.] στο βιβλίο του “Το βιβλίο της Περιόδου Ουέϊ” [Κιν.: Wèishū 魏書] που γράφτηκε το 554 Κ.Ε. Υπό την ικανή ηγεσία του, το Σαολίν έγινε κέντρο θρησκευτικής Μόρφωσης. Ο Ινδός Δάσκαλος προσκάλεσε εμπειρογνώμονες στο μοναστικό νόμο όπως ο Χουέ Γκουάνγκ [Κιν.: huìguāng 慧光 | 468 ～ 537] και ο Μοναχός Ντάο Πινγκ [Κιν.: dàopíng 道凭 | 488-559 Κ.Ε.], ιδρυτής του Μοναστηριού Λινγκ Τσουάν Σι Σι Κου [Κιν.: língquánsìshíkū 灵泉寺石窟] στο Ανγιάνγκ [Κιν.: Anyáng 安阳] της επαρχίας Χονάν, στο Σαολίν. Καθιέρωσε εκεί την αίθουσα μεταφράσεων των Ιερών Κειμένων [Κιν.: fānjīngtáng 翻经堂], όπου Βουδιστές μελετητές του 6ου αιώνα όπως ο Ράτνα Μάτι [Κιν.: lènàmótí 勒那摩提 | ιαπ.: Rokunamadai] και ο Μπόντι Ρούτσι [Κιν.: Pútíliúzhī 菩提留支 ή 菩提流支] το 508 Κ.Ε. βρέθηκαν για να μεταφράσουν Σανσκριτικά Κείμενα στην Κινεζική.

Ο Δάσκαλος Μποντιρούτσι αναφέρεται ξεκάθαρα στην ιστορία του Δάσκαλου Ταν Λουάν [Κιν.: tánluán 曇鸞 | 476 ～ 542] ιδρυτή της Σχολής της Αγνής Γης [Κιν.: Jìngtǔzōng 净土宗] και την μεταπήδηση του σε αυτή την μορφή βουδισμού το 530. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Ταν Λουάν διαταραγμένος από μια σοβαρή ασθένεια που σχεδόν του στοίχισε τη ζωή, ταξίδεψε στη Νότια Κίνα για να βρει μια εργασία σχετικά με την ταοϊστική πρακτική της αθανασίας. Γυρνώντας στο Βορρά, συναντήθηκε με το Δάσκαλο Μποντιρούτσι. Ο Ινδός, εκδήλωσε περιφρόνηση για τις ταοϊστικές διδασκαλίες και δήλωσε ότι ο Ταν Λουάν έπρεπε να προσπαθεί να κατανοήσει τη Διδασκαλία της Αγνής Γης αντί να προσπαθεί να συγκεντρώσει κείμενα αντίθετα σε αυτή. O Μποντιρούτσι έδωσε στον Ταν Λουάν ένα αντίγραφο της Σούτρα της Περισυλλογής στην άπειρη ζωή του Βούδα [Κιν.: guānwúliàngshòujīng 観無量寿経]. Σύμφωνα με τον ύμνο της Αληθινής Πίστης [Κιν.: zhèngxìnjì 正信偈 | Ιαπ.: Shōshinge] της Σχολής της Αληθινής Αγνής γής [Κιν.: jìngtǔzhēnzōng 浄土真宗 | Ιαπ.: Jōdo Shinshū] που γράφτηκε από τον Δάσκαλο Σινράν [Κιν: qīnluán 親鸞 | 21 Μαΐου 1173 ～ 16 Ιανουαρίου 1263] ο Ταν Λουάν δέχτηκε αυτές τις συμβουλές, πέταξε τις ταοϊστικές εργασίες του και ξόδεψε το υπόλοιπο της ζωής του στην αποκλειστική πρακτική της Διδασκαλίας της Αγνής Γης.

Ο Μοναχός Mποντιρούτσι ήταν ένας από τους πιο παραγωγικούς μεταφραστές των σανσκριτικών βουδικών κειμένων στη Κινεζική γλώσσα. Το όνομα του σημαίνει Λαμπρότητα της Φώτισης, ήταν ένας Βουδιστής Δάσκαλος από τη Βόρεια Ινδία βαθιά γνώστης στις πρακτικές των μάντρας και των Βουδικών κανόνων [Κιν.: Sāncáng 三蔵 | σανσκρ.: Tripiṭaka]. Πολλές φορές αναφέρεται και ως Ντάο Σι [Κιν.: dàoxī 道希]. Επιδιώκοντας να διαδώσει τη Βουδική Διδασκαλία, το 508 Κ.Ε., το πρώτο έτος Γιουνγκ πινγκ [Κιν.: Yǒngpíng 永平] της βόρειας δυναστείας Ουέϊ [Κιν.: Běi Wèi Cháo 北魏朝 / 386-534 Κ.Ε.], έφθασε στην πόλη Λούο Γιανγκ [Κιν.: Luòyáng 洛陽], πρωτεύουσα της Κίνας.

Ο Αυτοκράτορας Σουάν Γου [Κιν.: Wèi Xuānwǔdì 魏宣武帝 | 483 ～ 515 Κ.Ε.], ο οποίος ήταν φημισμένος για τη Βουδική του πίστη, εκτίμησε ιδιαίτερα τον Μποντιρούτσι και τον παρότρυνε για να μείνει και να μεταφράσει τα σανσκριτικά κείμενα που είχε μαζί του στη κινεζική. Έτσι λοιπόν με αυτοκρατορικό διάταγμα μεταφέρθηκε στο νεόχτιστο Ναό Σαολίν όπου μαζί με έναν άλλο Ινδό Μοναχό το Σεβάσμιο Ρατναμάτι [Κιν.: lènàmótí 勒那摩提] άρχισαν το δύσκολο έργο τους. Η ομάδα άρχισε τις μεταφράσεις το πρώτο δεκαήμερο του 4ου μήνα του 508 και ολοκληρώθηκε στις αρχές του καλοκαιριού του 511 Κ.Ε.

Το βιβλίο “Αρχείο των Τριών Πολύτιμων Θησαυρών” [Κιν.: lìdàisànbǎojì 歷代三寶紀], που γράφτηκε από τον Φέϊ Τσανγκ Φανγκ [Κιν.: fèichángfáng 費長房] το 597 Κ.Ε., αναφέρει χαρακτηριστικά πως στην αρχή ο Μποντιρούτσι βοηθούσε τον Ρατναμάτι στη μετάφραση των Κειμένων. Όμως λόγω των διαφορετικών απόψεων, οι δύο μοναχοί διαφωνούσαν συνεχώς στον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να γίνει αυτή. Τελικά όπως αναφέρεται στο Κινέζικο Βουδιστικό Κανόνα [Κιν.: Dàzhèng Xīnyǒu Dàzáng Jīng 大正新脩大藏經] στο βιβλίο Ιστορίες [Κιν. Shǐzhuànbù 史傳部 - Τόμος 49, νο. 2034, σελίδα 86b.27] ο Μποντιρούτσι αποχώρησε από την ομάδα και ξεκίνησε τη δική του μετάφραση, το 513 Κ.Ε.

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο “συνεχείς βιογραφίες των διαπρεπών μοναχών” [Κιν.: Xù gāosēng zhuàn 续高僧传] που γράφτηκε το 645Κ.Ε. από τον Μοναχό Ντάο Σουάν [Κιν.: Dàoxuān 道宣 | 596 ～ 667 Κ.Ε.], οι διαφορετικές απόψεις των Μποντιρούτσι και Ρατναμάτι σχετικά με την μετάφραση και την απόδοση του κειμένου “Σχολιασμός των Δέκα Επιπέδων”είχαν σαν αποτέλεσμα 2 ή πολύ πιθανά 3 διαφορετικές μεταφράσεις. Πολύ αργότερα αυτά τα διαφορετικά κείμενα, συγχωνεύθηκαν σε ένα κείμενο από τον Μοναχό Χουέ Γκουάνγκ [Κιν.: huìguāng 慧光 } 468 ～ 537 Κ.Ε.]. Αυτή η ενοποιημένη έκδοση είναι η μόνη που έχει διασωθεί μέχρι σήμερα.

Ο Μποντιρούτσι μετέφρασε συνολικά τριάντα εννιά κείμενα, από τα οποία οι 12 Τόμοι του “Σχολιασμός των Δέκα Επιπέδων” [Κιν.: shídìjīnglùn十 地經論 | σανσκ.: Daśabhūmivyākhyāna], το οποίο θεωρείται δουλειά του Ινδού βουδιστή μοναχού Βασουμπάντου [Κιν.: pópándòu 婆槃豆 ή shìqīn 世親 | Ιαπ.: Seshin] και η “Σούτρα της Ατέρμονης Ζωής [Κιν.: Wúliángshòu Jīng 佛說無量壽經 | σανσκ.: Sukhāvatīvyūha Sūtra] είναι οι πιο χαρακτηριστικές”. Ο Μοναχός Μποντιρούτσι, μετέφρασε επίσης τους 10 Τόμους της Σούτρα των Κλασσικών Διδασκαλιών [Κιν.: Dàbǎojī Jīnglùn 大寶積經論 | σανσκρ.: Mahāratnakūṭa Sūtra], Δύο Τόμους της Σούτρα του Λωτού [Κιν.: Fǎhuá Jīng 法華經| σανσκρ.: Saddharma Puṇḍarīka Sūtra] καθώς και τη Διαμαντένια Σούτρα της Τελειότητας της Σοφίας [Κιν.: Jīngāng bōrěbōluómì Jīnglùn 金剛 般若波羅密 經論].

Το 12τομο κείμενο “Σχολιασμός των Δέκα Επιπέδων” έγινε το αντικείμενο της μελέτης από τη Σχολή Ντιλούν [Κιν.: dìlúnzōng 地論宗] του Βουδισμού, της οποίας ο Μοναχός Μποντιρούτσι θεωρείται ως πατριάρχης. Αυτή η σχολή ήταν ο πρόδρομος της Σχολής Χουά Γιαν [Κιν.: Huáyán Zōng 華嚴宗], που στήριξε τη διδασκαλία της στη Μεγάλη εκτενή [Vaipulya] Σούτρα των Λουλουδιών που στολίζουν το Φωτισμένο [Κιν.: Dàfāngguǎng Fóhuáyán Jīng 大方廣佛華嚴經 | σανσκρ.: Mahāvaipulya Buddhāvataṃsaka Sūtra] γνωστή σαν η Σούτρα του Στολισμού των Λουλουδιών [Κιν.: Huáyán Jīng 華嚴經 | σανσκρ.: Avataṃsaka Sūtra].

Ο Ινδός Μοναχός ο οποίος εξαφανίστηκε το 537, εξέφρασε τη μοναδική άποψή του σχετικά με τις διδασκαλίες του Βούδα. Με βάση τη Σούτρα Μάχα Παρινιρβάνα [Κιν.: Nièpán Jīng 涅槃經], είπε ότι, για τα πρώτα δώδεκα έτη, ο Βούδας έδωσε μόνο μισο-διατυπωμένες διδασκαλίες, που ακολουθήθηκαν κατόπιν από πλήρως-διατυπωμένες διδασκαλίες. Ο Μποντιρούτσι πρότεινε επίσης τη θεωρία του ενιαίου τόνου, λέγοντας ότι ο Βούδας προφέρει τις διδασκαλίες σε έναν ενιαίο τόνο που τα όντα αντιλαμβάνονται διαφορετικά σύμφωνα με τις ικανότητές τους. Επιπλέον, βασισμένος στη Σούτρα Λανκαβατάρα, πρότεινε τη διαφοροποίηση μεταξύ του άμεσου και του βαθμιαίου Διαφωτισμού.

Τη Διδασκαλία της Σχολής Ντιλούν συνέχισε ο Μαθητής του Μποντιρούτσι, Ντάο Τσουνγκ [Κιν.: dàochǒng 道寵] ο οποίος έκανε διαλέξεις πάνω στη Διδασκαλία του μεταφρασμένου Κειμένου από το Δάσκαλό του στο βόρειο μέρος της Πρωτεύουσας Γιε [Κιν.: Yè 鄴] στη σημερινή κομητεία Λιν Τζανγκ [Κιν.: Línzhāng Xiàn 临漳县] του Χεμπέϊ [Κιν.: Héběi 河北] και για το λόγο αυτό η Σχολή του πήρε τον τίτλο Βόρειος Δρόμος [Κιν.: dàoběi 道北]. Κατά τη διάρκεια που ο Ντάο Τσουνγκ δίδασκε χιλιάδες μαθητές τον ακολούθησαν, όμως μετά από αυτόν, τίποτε απολύτως δεν υπάρχει καταγεγραμμένο ιστορικά. Τη Διδασκαλία στο Νότο συνέχισε ο Μοναχός Χουέ Γκουάνγκ και για το λόγο αυτό η Σχολή του πήρε τον τίτλο Νότια Δρόμος [Κιν.: dàonán 道南].

Απόσπασμα από το Βιβλίο
«Μοναχοί που επηρέασαν το Σαολίν»
ISBN: 978-960-93-4837-9
Με την άδεια του Συγγραφέα